Ja tu tylko siedzę.
Niepełnosprawność nie powinna definiować człowieka, a mimo to regularnie spotykamy się ze specjalnym traktowaniem. Jeżdżę na wózku „od zawsze”, chodziłam do „normalnej” szkoły, a rodzice stawiali mi wymagania, jakie stawia się dzieciom w moim wieku, oczywiście w miarę moich możliwości. Długo sądziłam, że niepełnosprawność mnie nie dotyczy, bo przecież świetnie sobie radzę. Jednak dorosłam i zobaczyłam wokół ludzi, którzy nie mieli mojego szczęścia. Odkryłam politykę, która nieszczególnie przejmuje się moimi problemami. I znalazłam w sobie siłę, by mówić o trudnościach na głos, wierząc, że każdego dnia świat staje się lepszy.
Razem uczynimy świat lepszym.
W swoim życiu miałam kilka momentów przełomowych.
Pierwszy? Wybory Miss Polski na Wózku, przy których pracowałam. Poznałam wspaniałe kobiety o ogromnym potencjale, które próbowały go realizować. Poznałam też osoby z niepełnosprawnością, które myślą, że im się wszystko należy.
Drugim punktem zwrotnym były próby wprowadzenia na rynek modelek z niepełnosprawnością ruchową, gdy pracowałam w Fundacji przy projekcie Butterfly Agency Models. Odbijałam się od wielu ścian i zaczynałam dostrzegać jak bardzo brakuje wzorców w mediach.
Trochę już zrobiłam, ale wciąż mam niedosyt i pragnę więcej. O moim doświadczeniu opowiadam poniżej – a Ciebie proszę o zastanowienie się: jak możemy ze sobą współpracować?
o
r
g
a
n
i
z
a
t
o
r
k
a
p
r
e
l
E
G
e
n
t
k
a
s
u
k
c
e
s
t
e
c
h
n
o
l
o
g
i
a
p
r
a
c
a
w
p
ł
y
w
o
w
a
regularnie występuję na konferencjach i biorę udział w wydarzeniach na rzecz osób z niepełnosprawnościami.
piszę też artykuły
Czasem osoby z niepełnosprawnością same się dyskryminują. Widać to w lawinie narzekań, jaka przewija się na grupach dyskusyjnych czy też w zwykłych rozmowach. Felietony na temat życia z niepełnosprawnością publikuję w mojej rubryce w magazynie „Integracja”. Okazjonalnie piszę też artykuły na inne tematy związane z niepełnosprawnością. Może coś dla Ciebie napisać?
