Codzienność niecodzienna

Szaleństwo – tak mogłabym opisać moje ostatnie dni, a nawet tygodnie. Szaleństwo pozytywne, oczywiście.

Słońce ładuje moje akumulatorki. Czuję, że żyję, czuję, że jest pięknie. I, oczywiście, chce mi się pracować. Nareszcie!

Po zimowym zniechęceniu (meteopatia? jeśli tak, to w stopniu absurdalnym) – nadeszła pora na nowe działania.

Biegam po lekarzach. To jest jakieś wariactwo. Po wielu latach podejścia w stylu „mam to gdzieś” nagle poczułam, że pora o siebie zadbać. Oczywiście efekt jest odwrotny – „specjaliści” chyba się zmówili i chcą mi wykończyć serce 😉 Dermatolog, który mi tłumaczy, że jak chodzę, to…, neurolog, który pyta czy z głową w porządku. Muszę któregoś dnia siąść i zebrać wszystkie najciekawsze historie w jedną notkę. Pośmiejemy się razem.

Załatwiam sobie wózek manualny (co jest po części związane z punktem powyżej). A razem z nim – cały sprzęt rehabilitacyjny, który mi się należy (z czego nie pamiętam, czy kiedykolwiek skorzystałam – może jako dziecko, hm?). Gdybym wiedziała, że to są takie korowody z papierami – chyba bym się rozpędziła i walnęła w mur, by solidnie pomysł wybić sobie z głowy. Na szczęście nie wiedziałam, więc stopniowo – wszystko się udaje. Jeśli tylko moje słabe łapy mi pozwolą, będę zasuwać na manualu i ćwiczyć. Jakoś tak mnie natchnęło, że warto w końcu się poruszać. Ktoś pobiega ze mną? A szczególnie: czy ktoś dobije mnie łaskawie na końcu trasy? 😉

Studia – kolejne wyzwania. Przeraża mnie myśl, że to już – inżynier. Siedzę i piszę swoją grę. Survival horror. Z założenia, bo na razie bardziej survival (dla mnie i moich zdolności programistycznych) niż jakiś horror. Ale dam radę – planowałam wyrobić się do końca maja (buhahahaha). Teraz narzuciłam sobie mądrzejszy termin – koniec czerwca. Zamierzam ogarnąć. W sumie nie mam wyjścia – trial silnika w wersji PRO trwa tylko miesiąc. A ja potrzebuję kilku pro opcji. Do boju! Jak skończę to się z Wami podzielę.

Poza tym – zaliczenia, projekty. Norma. Oczywiście nic jeszcze nie zrobiłam. Najbardziej jednak przeraża mnie fakt ile frajdy mam z robienia gry – odwrotnie proporcjonalnie do chęci robienia projektów na zaliczenia. Mój pracoholizm przybiera coraz dziwniejsze formy.

Dzisiaj na grupie Missek niepełnosprawnych – dyskusja, która przerodziła się w rozmowę o pewności siebie i ludziach, którzy nas otaczają. Tak bardzo się cieszę, że mam wokół wspaniałych przyjaciół! Szczególnie tych, którzy potrafią zasadzić mi solidnego kopniaka, gdy zaczynam marudzić. Wbrew pozorom – czasem się czegoś boję. Ograniczeń wynikających z niepełnosprawności, przyzwyczajeń, niewyjaśnionych-powodów. Zawsze umiałam z tym walczyć, ale fajnie mieć kogoś kto tak mentalnie przywali, że wszystkie strachy znikają. Dlatego wybieram się wkrótce na basen. To nic, że i tak utonę.

Żyję. Tak po prostu, tak szczęśliwie. Wiem, że rzadko tu piszę, ale dzisiaj dostajecie stronę z pamiętniczka, więc mam nadzieję, że zagłuszy głód nowości tym, którzy nie śledzą mojego fanpage’a. Wkrótce – kilka notek z zebranymi informacjami odnośnie nadchodzących antologii. W kolejce też czekają recenzje pewnych książek – postanowiłam zabawić się w recenzentkę, ale mam tę przyjemność pisać tylko o tym, co uznam za dobre. Tak bardzo nie lubię krytykować czyjejś twórczości i tak się cieszę, że mogę tego uniknąć.

A Wam jak te słoneczne dni mijają? Z kim podzielić się energią?