Jest wiele powodów, dla których tworzymy gry, bardziej i mniej oczywistych. Jedni z nas po prostu kochają grać i chcą, tak jak swoi idole, tworzyć tę magię. Inni myślą o pieniądzach, które na grach można zarobić (choć to wymaga wiele czasu i energii). Jeszcze dla innych liczy się historia – najpierw mają pomysł, a potem, szukając formy ekspresji, decydują się na stworzenie gry komputerowej. Są też powody, których nawet nie jestem w stanie sobie wyobrazić.
Jedna rzecz łączy wszystkich znanych mi twórców gier – pasja. Niezależnie od motywacji, to właśnie pasja do wirtualnej rozrywki ich łączy. Nie oszukujmy się: początkujący twórca gier komputerowych nie zarabia kokosów – wiele projektów to projekty niezależne, tworzone w gronie znajomych, przez zapaleńców pełnych wiary, że znajdą inwestora. Niektórym udaje się rozkręcić fantastyczne firmy, stworzyć gry, w które grają wszyscy. Inni wkręcają się do dużych studiów gier. Nie są to niestety najczęstsze ścieżki.
Bez pasji do gier ciężko funkcjonować w tym środowisku. Na całym świecie regularnie odbywają się game jamy, czyli maratony tworzenia gier. Pasjonaci, twórcy, profesjonaliści spotykają się w określonym miejscu i przez określony czas tworzą grę komputerową. Czasem są to 24 godziny, kiedy indziej dwie doby. Zdarza się, że ludzie przyjeżdżają ze znajomymi, z którymi tworzą ekipę. Inni na miejscu szukają grafików, dźwiękowców, scenarzystów, w zależności od tego co potrafią i kogo potrzebują. Wszyscy jednak świetnie się bawią.
Bywa i tak, że jamowi towarzyszy coś więcej niż dobra zabawa. Tym czymś jest świetny pomysł. Większość game jamów skupia się wokół jednego, poznawanego w minucie rozpoczęcia prac, tematu. Tematy mogą dotyczyć wszystkiego. W trakcie najbardziej chyba wyjątkowego jamu w Polsce – PGG ALL PLAY: Accessibility zadane tematy kręcą się wokół… niepełnosprawności.
W listopadzie tego roku miałam okazję być jedną z prelegentek PGG ALL PLAY. Opowiadałam o wynikach ankiety przeprowadzonej wśród osób z niepełnosprawnościami i dotyczącej grania przez nie w gry komputerowe. A były zaskakujące!
Czy wiedzieliście, że sekwencje QTE znacząco utrudniają rozgrywkę osobom o ograniczonej sprawności? A wiedzieliście, że niektórzy grają korzystając z klawiatury ekranowej? Słyszeliście o systemach sterowania wzrokiem czy specjalnych nakładkach na klawiaturę? Mnie wiele z wypowiedzi badanych osób zaskoczyło. Wiele się też od nich nauczyłam na temat projektowania gier. I tą wiedzą w trakcie prelekcji się dzieliłam.
Poniżej zamieszczam film nagrany w trakcie PGG ALL PLAY: Accessibility vol. 2. Moją całą prelekcję możecie wysłuchać od minuty 22:35 (LINK). Wzięłam też udział w panelu dyskusyjnym, w trakcie którego rozmawialiśmy o projektowaniu gier. Jego obejrzycie od minuty 4:14:50 (LINK). Mimo podania przeze mnie czasów moich wystąpień, gorąco zachęcam, zarówno osoby związane z tworzeniem gier, jak i po prostu lubiące rozgrywkę elektroniczną i ciekawe świata o wysłuchanie wszystkich prelegentów. Z ich wystąpień można się dowiedzieć wielu ciekawych rzeczy.
Choć skupiam się tutaj na swoich prelekcjach, to każdy dobrze wie, że główną ideą game jamu jest stworzenie gry. A w trakcie tegorocznej edycji PGG gier powstało multum. Pełny przegląd produkcji znajdziecie pod tym linkiem: Gry stworzone w trakcie PGG ALL PLAY. Każdą z nich możecie pobrać i w każdą z nich zagrać, by odkryć, jak twórcy gier zinterpretowali temat „Naczynia połączone” uwzględniając fakt, że gracze mają różne dysfunkcje. To odświeżające i niosące wiele wiedzy doświadczenie. Poniżej film z prezentacji projektów, które w trakcie jamu powstały.
Gracie w gry? Lubicie? A może też jesteście graczami z niepełnosprawnościami, jak ja? Podzielcie się swoimi ulubionymi tytułami i doświadczeniem!
Last, but not the least, pragnę podziękować organizator game jamu – Poznańskiej Gildii Graczy oraz Kołu Naukowemu Pyra – za zaproszenie i możliwość podzielenia się wiedzą z innymi twórcami gier. Pragnę też z całego serca podziękować wszystkim tym, którzy zdecydowali się wypełnić moją ankietę i podzielili się swoimi uwagami dotyczącymi trudności wynikających z bycia graczem z niepełnosprawnością. Bez Waszych odpowiedzi moja ankieta nie miałaby najmniejszego sensu – dzięki!
